“Το κοκοράκι που δεν ήθελε να γίνει κρασάτο” του Νίκου Θεοδοσίου
Εικονογράφηση Δημήτρης Κορδαλής
ΥΠΟΘΕΣΗ
ΣΕ ΜΙΑ ΙΔΑΝΙΚΗ ΚΟΤΟΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, όλα τα κοτόπουλα πεθαίνουν από βαθιά γεράματα. Αλλά πού υπάρχει αυτή;
Οι άνθρωποι διακοσμούν τα μεγάλα φορτηγά που μεταφέρουν σφαγμένα, τεμαχισμένα και κατεψυγμένα κοτόπουλα στα σούπερ μάρκετ, με όμορφες πολύχρωμες ζωγραφιές ζωντανών πουλερικών που κρύβουν την πραγματικότητα.
Ζώντας με αυτές τις ωραίες αυταπάτες στο μυαλό του, ο μικρός Λειρίκος πίστευε ότι κανένα κοτόπουλο δεν γίνεται κοτόσουπα αβγολέμονο ή κρασάτο και όλα είναι ευτυχισμένα.
Όμως, η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε ρομαντική ονειροπόληση και ο Λειρίκος προσγειώνεται ανώμαλα σε αυτή: Στον κόσμο υπάρχουν ακόμη και στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκεί τα κοτόπουλα δεν πεθαίνουν από βαθιά γεράματα…
Η μόνη λύση είναι η αντίσταση, ακόμα και αν οι απλοί άνθρωποι, με τα απλά μυαλά, συνεχίζουν να τρώνε με ευχαρίστηση τα ψητά κοτόπουλα. Άλλωστε, το άδειο μυαλό τους δεν έχει την ικανότητα να διαμαρτύρεται όπως το άδειο στομάχι τους.
Ο Λειρίκος, που δεν είναι σαν τα άλλα κοτόπουλα, αποφασίζει να δράσει.
